Η εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία δεν είναι απλώς μια πολεμική επιχείρηση. Είναι ωμή παραβίαση του διεθνούς δικαίου και προσβολή προς ολόκληρη την Ευρώπη, που πίστευε ότι οι πόλεμοι για σύνορα ανήκαν στο παρελθόν.
Ο Βλαντίμιρ Πούτιν επικαλέστηκε «αυτοάμυνα». Όμως η Ουκρανία δεν απείλησε ποτέ τη Ρωσία. Δεν υπάρχει ούτε ένα περιστατικό που να δικαιολογεί προληπτικό χτύπημα. Ο «προληπτικός πόλεμος» είναι απλώς μια κατασκευή, ένα ψευδές αφήγημα για να συσπειρώσει το εσωτερικό ακροατήριο και να μπερδέψει τη διεθνή κοινή γνώμη. Στην πραγματικότητα, η Ρωσία γειτονεύει ήδη με χώρες-μέλη του ΝΑΤΟ, χωρίς ποτέ να έχει δεχτεί απειλή η επίθεση. Γιατί λοιπόν να την απειλούσε η Ουκρανία;
Ένα ακόμη πρόσχημα ήταν η «προστασία των ρωσόφωνων». Αν η Μόσχα ενδιαφερόταν πραγματικά, δεν θα ισοπέδωνε τις ίδιες τις πόλεις τους. Η Μαριούπολη, μια κατεξοχήν ρωσόφωνη πόλη, έγινε ερείπια από τους ρωσικούς βομβαρδισμούς. Το υποτιθέμενο «ανθρωπιστικό καθήκον» μετατράπηκε σε τραγωδία.
Ο Πούτιν επικαλέστηκε επίσης την πρόθεση της Ουκρανίας να ενταχθεί στο ΝΑΤΟ. Όμως η επιλογή συμμαχιών είναι αναφαίρετο δικαίωμα κάθε κυρίαρχου κράτους. Το Κίεβο δεν χρειάζεται την άδεια της Μόσχας για το μέλλον του. Στην πραγματικότητα, η ίδια η ρωσική επιθετικότητα είναι που έστρεψε την Ουκρανία προς τη Δύση.
Υπάρχει όμως και μια ακόμη διάσταση που καθιστά την εισβολή ακόμη πιο ανήθικη. Η Ρωσία είχε υπογράψει το Μνημόνιο της Βουδαπέστης το 1994, δεσμευόμενη να σεβαστεί τα ουκρανικά σύνορα, όταν το Κίεβο παρέδωσε το πυρηνικό του οπλοστάσιο. Με την εισβολή, το Κρεμλίνο τσαλάκωσε την ίδια του την υπογραφή, δείχνοντας ότι οι δεσμεύσεις του δεν αξίζουν το χαρτί πάνω στο οποίο γράφονται.
Η αλήθεια είναι ξεκάθαρη. Δεν πρόκειται για άμυνα, αλλά για νεο-ιμπεριαλιστικό πόλεμο. Ο Πούτιν θέλει να ξαναγράψει τον χάρτη, να υποτάξει έναν ανεξάρτητο λαό, να αποδείξει ότι με τη βία μπορεί να ορίζει ποιος έχει δικαίωμα ύπαρξης. Το ιστορικό υπόβαθρο είναι σαφές. Ο ίδιος θεωρεί την κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης ως «τη μεγαλύτερη γεωπολιτική καταστροφή του 20ού αιώνα», που «αδίκησε» τη Ρωσία. Με την εισβολή επιχειρεί να «διορθώσει» αυτή την «αδικία», επαναφέροντας την Ουκρανία στη ρωσική σφαίρα επιρροής. Αυτό δεν είναι άμυνα, είναι καθαρός νεο-ιμπεριαλισμός.
Καμία προπαγάνδα δεν μπορεί να κρύψει το γεγονός. Η εισβολή είναι άδικη, παράνομη και επικίνδυνη για κάθε χώρα που θέλει να ζει ελεύθερη. Γι’ αυτό η διεθνής κοινότητα δεν έχει απλώς το δικαίωμα, αλλά και την υποχρέωση να σταθεί στο πλευρό της Ουκρανίας.
Γράφει ο Σταύρος Στραβόλαιμος
